اولین چیزی که منو کشوند اینجا همین بود
و شاید چون دلتنگ نوشتنم.
مخصوصا تو این روزا که انگار بیشتر نیاز هست.
تو این روزای قرنطینه و درگیریاش و بعضی روزاش استرس ضدعفونی کردن و بی ملاحظگی بعضیا(بوق) و کفری و عصبی شدن من
برای منی که قبلشم همش خونه بودم البته خیلی تفاوت چندانی نکرده
منم و درست کردن شام و ناهار(روزایی که مامان نیست) و
اگرم هست باز من مشغول تو اشپزخونه و .
گاهی تمیزکاری و .
همین روزمرگیای همیشگی.
ولی
ولی .داشتم فکر میکردم با خودم که از روزی که خواستم یه تغییراتی بوجود بیاورم حتی کوچیک .دیدم موفق بودم.واقعا.
چه معنوی . و تو خلوتهای خودم و .
و چه مادی .
مثلا درست کردن شیرینی و کیک و کلا گاهی بعضی غذاها
گاهی با مامان. این حرکتا
کیفیت زندگی رو تو یه روزایی برامون میبرد بالا و میبره.اره واقعا.اینا حال ادمو خوب میکنه (هرچند هرازگاه اعصابتم خرد میکنن این وسطا) ولی در کل حرکتهای خوب و نشاط بخشین
+ ولی همه اینا به کنار.دغدغه کار دارم ولی نسبت به قبل کرونا دغدغم کم شدهانگار بیکاریِ همه این روزا باعث کم اهمیت تر شدن این موضوع شده
اما دلیل نمیشه کار نکردو بهش فکر نکرد.نه.
درباره این سایت